Bir işi sürekli yapınca duyarsızlaşıldığını düşünür müsünüz?

Bu ara bunun böyle olduğunu düşünmeye başladım

Bir işe ilk başlarken daha heyecanlı, daha tutkulu olmak sonradan bunların azalması kötü bir şey değil

Alışıyoruz sonuçta...

Doktor arkadaşlarıma bakıyorum. İşe ilk başladıkları zaman bir hastalarını kaybettiklerinde yaşadıkları üzüntüyü şuan yaşamıyorlar. Bu onları daha kötü bir doktor asla yapmıyor sadece alışıyorlar

Ya da bir basın çalışanına bakıyorum. İlk zamanlar ki koşturma enerjileri zamanla kayboluyor.

İlk gün hevesle işine başlayan bir öğretmen zamanla çocuklara duyarsızlaşabiliyor

Tabi ki bu söylediklerimin tersi örnekleri de var ama ben gördüğüm bir durumu genelleme yapıyorum.

Yani bana göre sürekli yapılan bir iş sonucunda duyarsızlaşmayı getiriyor.

Önemi azalmıyor.

Bu durum sadece meslekler için gerekli değil. Evde çamaşır makinesinden gelen sese bile duyarsızlaşıyor insan

Bunu alışma olarak düşünenler olacaktır ama alışma ile duyarsızlaşma arasında fark var. Biyolojik olana alışma diyebilirim. Ama alışma psikolojik bir süreçtir.

Benim meslekler noktasında ele aldığım durum duyarsızlaşmanın içine giriyor

Öğretmenlerden bahsettim, doktorlardan bahsettim, basın çalışanlarına değindim. Yine aynı şekilde avukatlarda aynı durumu yaşıyorlar bence

Hatta daha da ileri gidip tüm meslek gruplarını dahil edebilirim.

Bu durumun olumlu olumsuz mutlaka etkileri vardır. Merak ediyorum sizler hangi meslekleri yapıyorsunuz ve bu yazdıklarıma katılıyor musunuz?