Çevremde gençlere bakıyorum.

Hepsi mutsuz...

Kimse emeklerinin karşılığını almadığını düşünüyor

Hani asgari ücret düşük yetmiyor diyoruz ya asgari ücretin altında sigortasız çalışan insanlar biliyorum...

İş verenlerin nasıl vicdanı rahat ediyor?

Herkes bir şekilde başka ülkede yaşamak istiyor

Kimse gezemiyor, tatile gidemiyor, istediği eğitimlere katılamıyor, teknolojik alet alamıyor

Tabi bunları lüks olarak görenler varsa onlara diyecek lafım yok!

Üniversiteler açılıyor. Herkes okullarına dönecek. Mutlu, heyecanlı, meslek sahibi olmak isteyen insanlar...

4 sene bittikten sonra hayal kırıklıklarıyla dolu iş arama süreci...

Üzülüyorum. Pırıl pırıl arkadaşlarım mutsuz, umutsuz, hayal kırıklıklarıyla dolular...

Çalışan herkes bir şekilde mobbinge uğradığını söylüyor.

İş verenler çalışanlarına verdikleri para lütufmuş gibi davranıyor...

İşi dışında kişisel işlerini yaptıran o kadar çok iş veren gördüm ki...

İnsanlar ihtiyaçları olduğu için katlanmak zorunda kalıyor

Bilmiyor bu zaman da her şey zor, herkes kötü gibi geliyor artık bana. Allah'tan hayırlısını dilemekten başka yol göremiyorum bile.